Trzeci dzień naszego objazdu polskich granic, miał być dniem lajtowym, co nie znaczy, że nie zwiedziliśmy ciekawych miejsc. Były wśród nich: jeden z największych bałtyckich portów rybackich, umocnienia wojskowe, oceanarium i ciekawe muzeum marynarki wojennej.
Godzina piąta minut trzydzieści, kiedy pobudka zagrała – tak się zaczyna jedna z bardziej znanych piosenek wojskowych. Do rezerwy się raczej nie wybieram (bo już dawno w niej jestem), ale wczesne pobudki to podczas wyjazdów moja domena. Dzięki temu mam czasami możliwość zwiedzenia niektórych miejsc , bez normalnej dla nich ilości tłumów.
Wracając z Gdańska do domu postanowiłem odwiedzić jeszcze jedno miejsce do którego ciągnęło mnie od dawna, a do którego wybierałem się jak sójka za morze. Miejscowość znaną z wielkiego i pięknego zamku, kiedyś obleganego przez rycerstwo, dzisiaj przez rzesze rządnych wrażeń turystów.
Chciałbym Was dzisiaj zabrać po raz kolejny do jednego z Wolnych Miast. Nie, nie będzie to ani Braavos, ani Pentos, ani nawet Volantis, choć to chyba najbardziej obecnie znane siedliska ludzi pretendujące do miana Wolnych Miast. To moje będzie jak najbardziej autentyczne, choć swój status utraciło 1 września 1939 roku, kiedy to zostało anektowane i włączone do III Rzeszy.
W pewien letni weekend miałem w planach wyskoczyć do Krakowa. Jak wiecie jednak plany lubią się zmieniać, szczególnie gdy ktoś jest tak spontaniczny jak ja. Gdy byłem już na dworcu kolejowym, do głowy wpadła mi myśl „A może by tak nad morze?”. Stanąwszy przed kasą biletową powiedziałem, że proszę o bilet do Gdańska (choć nie o nim będzie ten tekst). Nie zraziło mnie nawet to, że podobno wszystkie miejscówki były już wyprzedane, więc groziło mi spędzenie nocy na korytarzu.
Niedawno rozpocząłem opis mojej podróży do Gdańska, dzisiaj ciąg dalszy tego wyjazdu.
Po minięciu przedstawionych już w poprzednim tekście Hali Targowej i Bazyliki św. Mikołaja, swoje kroki skierowałem w kierunku gdańskiej katedry.
Mój wyjazd do Gdańska, był dość spontaniczny, za długo już siedziałem w domu i trzeba było coś z tym zrobić, a że nie miałem czasu na dłuższe wypady, postanowiłem odwiedzić miasto w którym byłem „sto lat temu”.